geçenler de sağda solda “mason olacağım” diye demeç veriyordum ki , tanrı’nın beni sınaması gecikmedi.
geçenler de iki arkadaşım ile beraber taksim denen güzide yerin arka sokakların da birer çay-kahve içebileceğimiz yerler arıyorduk. öyle güle oynaya gezinirken , atakkabımın bağcığı çözüldü. bir “ara” sokağa girmiştik ki bi girişinde merdivenler olan bir bina gözüme ilişti ve ayakkabımı orda bağlamaya karar verdim.
bağcık ile oynarken gözüme binanın kapısında ki ufak tabela ilişti. “üye olmayan giremez” yazıyordu tabeleda. arkadaşlarıma döndüm ve “olm bizim mekan burası işte. memleketin .mına nasıl koyacağımıza burda karar veriyoruz” dedim. onlar da “ evet lan sizin mekan burasıymış” dediler.
şaşkınlıkla arkamı döndüm ki ne göreyim kapının üstüne masonların o meşhur pergelli simgesi…
şaşırdım. niye yalan söliyeyim. şaşırdım. tanrı beni test etti. sanırım gerçekten de mason olup köşeyi dönmemi istiyor. ve ben sürekli beynimin ücra köşelerinde şunu düşünüyorum
“neden olmasın”
“neden olmasın”
“neden olmasın”
2 yorum:
bizler mason olamayız. ne bir rekıfellır ne rotsçayld olamayız... onlar bu dünyaya düzen oluştuktan sonra gönderilen denyolar. biz ise kendi düzenini yaratmak için gönderilmiş embesilleriz. 33.dereceden üstad-ı azam olmak için çok yolumuz var. Ve benimbi bok yapasım yok.
çocukken fazla hasir neşir oldum. baktım din obsesifliği var. vazcaydım. neden olmasın
Yorum Gönder